«Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, φέτος δε θα ζητήσω κάτι μόνο για μένα αλλά για όλη την οικογένεια μου. Θέλω αυτό το ξεχωριστό άτομο που θα λείπει και φέτος από το τραπέζι μας, να χτυπήσει την πόρτα, να μπει και να γεμίσει με χαρά όλο το σπίτι έστω για λίγο. Μετά μπορείς να τον επιστρέψεις πίσω στον ουρανό μαζί με το χαμόγελό μας..»
Πόση νοσταλγία μπορεί να κρύβει πίσω της αυτή η μικρή φράση…. Σα σήμερα κλείνω 7 χρόνια ασχολίας με τον μαγικό τρόπο της γραφής και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας το αγαπημένο μου άρθρο. Το πρώτο μου άρθρο. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Δε θέλω να τα αντιμετωπίσω σαν εμπορική γιορτή. Άλλωστε για εμένα ποτέ δεν ήταν. Χριστούγεννα σημαίνει οικογένεια, στιγμές, μαγεία.
Τι συμβαίνει άραγε όταν λείπει από το οικογενειακό τραπέζι το πρόσωπο που είχατε αδυναμία; Πέρασαν 9 χρόνια και ακόμη δε μπορώ να αποδεχτώ βαθιά μέσα μου πως ο άνθρωπος θα παρακαλούσα να βρεθεί έστω για πέντε λεπτά, έχει γίνει μια ανάμνηση.
“Κάθε Χριστούγεννα περνάνε και δεν θα ξανακούσει τη φωνή του να το τραγουδάει γιατί είναι κάπου μακριά, κάπου ψηλά και την προσέχει. Δεν καταλάβαινε μέχρι τότε πόσο σημαντικές ήταν αυτές οι στιγμές μέχρι που τις έχασε για πάντα και τώρα έχουν γίνει ανεκτίμητες στο νου και την καρδία της”.
Με καταλαβαίνετε, έτσι δεν είναι; Σχεδόν όλοι έχουμε χάσει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. Είναι δυσκολο το ξέρω αλλά η ημέρα των Χριστουγέννων πλησιάζει.
Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε για μια στιγμή πως αυτός ο άνθρωπος είναι δίπλα σας. Χαμογελάει, το βλέπω. Είναι περήφανος για εσάς.
Oι άνθρωποι που φεύγουν, μένουν στην καρδιά μας. Αρκεί να το θέλουμε. Δεν χάνονται όσο βρίσκονται μέσα μας.
Aν κάποιος είναι ο άνθρωπός σου, θα εμφανίζεται στην ζωή σου ξανά και ξανά…
