Λίγο που το lockdown χαλάρωσε, λίγο ο καιρός που ζέστανε απότομα, ένα κύμα απελευθέρωσης κατέκλυσε την πόλη.
Η άνεση του να πιείς τον καφέ σου καθισμένος στην αυλή του αγαπημένου σου στεκιού, κάτω από τον Αττικό (ή και όχι) ουρανό με αγαπημένα πρόσωπα ή μόνος, είναι ο αυτούσιος ορισμός της απελευθέρωσης. Το συναίσθημα του να ηρεμήσεις για να πεις τα νέα σου, να συζητήσεις ν’ αναλογιστείς, όχι πια σε παγκάκια και σε διαρκείς βόλτες με τα πόδια, αλλά σε καρέκλα, με ανθρώπους τριγύρω να το απολαμβάνουν το ίδιο.
Η απελευθέρωση έρχεται σε πολλές μορφές. Μια από αυτές είναι το άνοιγμα της εστίασης με την παράλληλη καλοκαιρινή διάθεση. Αποτινάσσεις τα δεσμά του σπιτιού, της διαρκούς σκέψης και της συναισθηματικής σύγχυσης και απολαμβάνεις σιγά σιγά νέες εμπειρίες, γεύσεις, ανθρώπους.
Μα τι θέλει όντως ο άνθρωπος για να νιώσει άνετα; Να πράττει ελεύθερα και ν’ αφήνεται. Και αν το σκεφτείτε καλά, η στιγμή της απελευθέρωσης στην κοινωνική ζωή, έχει αντίκτυπο στην ψυχολογία, μιας και αντιλαμβανόμαστε καλύτερα πόσο θέλουμε να είμαστε απελευθερωμένοι και από ανθρώπους και καταστάσεις.
Άλλωστε, πολλές φορές, είναι ο ανθρώπινος νους που περιορίζει το σώμα και το πνεύμα. Οι σκέψεις και οι περιορισμοί επιφορτίζουν, δεσμεύουν και κρατούν καλά φυλαγμένα τα χαρτιά τους, ώστε την κρίσιμη στιγμή που βρισκόμαστε μετέωροι στο να απελευθερωθούμε από κάτι που μας βασανίζει, τ’ ανοίγουν και μας κλειδώνουν και πάλι σε μικρόκοσμους.
Το άνοιγμα της εστίασης και η ελάφρυνση των περιορισμών, ας γίνει η αιτία και της προσωπικής μας απελευθέρωσης από σκέψεις, ανθρώπους και καταστάσεις που δεν προσδίδουν κάτι στη ζωή μας.
