“Το Pride πλέον είναι γνωστό, αρχίζουμε όλοι να εξοικειωνόμαστε με την ιδέα και το στυλ αυτής της “γιορτής” -ας το πούμε- της διαφορετικότητας. Είναι μια γιορτή η οποία έχει καθιερωθεί κάποια χρόνια αλλά στην αρχή είχε πάρα πολλές αντιδράσεις γιατί κάθε φορά κάτι “ξένο” προκαλεί αντίδραση αλλά τελικά, το μόνο που μένει είναι να δεχτούμε και να αποδεχτούμε ότι η κοινωνία προχωράει και νομίζω ότι αυτό σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται”, μας λέει ο ψυχολόγος Πάνος Πλουμίδης.
Το ζήτημα είναι το Pride να γίνει μια γιορτή που θα ενσωματωθεί σε όλες τις υπόλοιπες γιορτές που έχουμε κατά καιρούς και όπως ο κάθε ένας έχει δικαίωμα να γιορτάζει, οι άνθρωποι με “διαφορετικότητα” κάθε είδους, θα μπορούσαν να έχουν τη δική τους γιορτή και εμείς να είμαστε περήφανοι για αυτό.
Ο ψυχολόγος Πάνος Πλουμίδης μιλά στο HerNews και τη δημοσιογράφο Κατερίνα Αλεξανδρίδου
Τι ρόλο πρέπει να έχουν οι γονείς απέναντι στα παιδιά τους που έχουν διαφορετική ταυτότητα φύλου και διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις & ποια πρέπει να είναι η αντιμετώπιση τους;
Οι γονείς είναι μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα και δεν είναι μόνο οι γονείς φυσικά, είναι η εκκλησία, το εκπαιδευτικό σύστημα, οι φίλοι. Αλλά η οικογένεια επειδή είναι το πιο στενό πλαίσιο και το πιο κοινωνικά συνδεδεμένο πλαίσιο για το παιδί από την αρχή της ζωής του, εφόσον το παιδί έχει πάρει μια διαφορετική κατεύθυνση και αυτή η διαφορετικότητα το κάνει να νιώθει ξεχωριστό -που δεν θα έπρεπε να νιώθει ξεχωριστό- αυτό νομίζω είναι το βαθύτερο νόημα του Pride και όλης αυτής της κινητοποίησης.
Είναι διαφορετικότητα που δε θα έπρεπε να είναι διαφορετικότητα, θα έπρεπε να είναι “κανονικότητα”.
Οι γονείς θα πρέπει να δεχθούν αυτή τη κανονικότητα ας το πούμε έτσι, ότι εφόσον το παιδί επιλέγει και ζητάει να γίνει αποδεκτό το αίτημά του να έχει την ταυτότητα που θέλει να έχει και την ταυτότητα που σιγά-σιγά ανακαλύπτει ότι έχει, γιατί δεν ξεκινάμε από σημείο 0 να ξέρουμε την ταυτότητα μας.
Αλλά κάποια στιγμή στο σημείο της εφηβείας και προ-εφηβείας αρχίζουμε να είμαστε σίγουροι σχεδόν εσωτερικά, -γιατί το φαντασιακό υλικό του ανθρώπου έχει διαμορφωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό- , να είμαστε σχεδόν σίγουροι για το ποια είναι η επιλογή μας και ποια η σεξουαλική μας κατεύθυνση.
Οπότε σε μια ιδανική κοινωνία θα έπρεπε τη στιγμή που το άτομο ανακαλύπτει μέσα του να μπορεί και να το εξωτερικεύσει.
Νομίζω ότι από αυτό είμαστε αρκετά μακριά αλλά ελπίζουμε και προσπαθούμε και εμείς οι ψυχολόγοι από την πλευρά μας, να ενισχύσουμε οικογένειες που έχουν παρόμοιους προβληματισμούς για να μπορέσουμε να φτάσουμε σε ένα σημείο, όπου αυτή η διαφορετικότητα να γίνει κανονικότητα και το παιδί να μπορεί εξαρχής που συνειδητοποιεί το τι επιθυμεί, όλο αυτό να μπει στο πλαίσιο της οικογένειας.
Αυτό θα ενισχύσει φυσικά την αυτοπεποίθηση και θα του δώσει ένα γερό πάτημα να μπορέσει να το επικοινωνήσει και στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.
Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το να αποδεχτεί και να στηρίξει ο γονιός το παιδί του, στη μετέπειτα ζωή του;
Το είπες πολύ σωστά, “αποδεχτεί” γιατί ξεκινάμε όντως από την αποδοχή. Ο γονιός πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσει ότι όταν μιλάμε για ελευθερία, μιλάμε για ελευθερία κάθε είδους. Από την σεξουαλική προτίμηση, μέχρι την κομματική τοποθέτηση. Η κοινωνία για να αλλάξει, πρέπει να αλλάξει σε όλα τα επίπεδα.
Αν ο γονιός δεχτεί το παιδί του με ό,τι αυτό το παιδί πρεσβεύει, τότε φυσικά και του δίνει όχι μόνο γερά θεμέλια αυτοπεποίθησης και ενίσχυσης, αλλά το προστατεύει ακόμη περισσότερο εφόσον μπορεί να επικοινωνήσει στην οικογένειά του τις δυσκολίες του μέσω των επιλογών του που μπορεί να περιλαμβάνουν οποιαδήποτε διαφορετικότητα πρεσβεύει.
Όσο ένα παιδί κρύβεται, τότε είναι πολύ πιο επικίνδυνο και πιο ευάλωτο σε οποιασδήποτε μορφής κακοποίηση, παραβίασης.
Τα πράγματα θεωρείς ότι έχουν αλλάξει από τα παλαιότερα χρόνια μέχρι σήμερα ως προς την αντιμετώπιση αυτού του θέματος κυρίως από την οικογένεια;
Δεν μπορώ να πω ότι έχουμε και break through δεν νομίζω ότι έχει γίνει μια πραγματική ανατροπή που να τη βλέπουμε και να την χαιρόμαστε. Όμως πιστεύω ότι, αργά αλλά σταθερά κινούμαστε πιο προοδευτικά ακριβώς γιατί πλέον οι ταυτότητες είναι πάρα πολλές.
Οπότε δεν είναι να αποδεχτούμε πλέον αν ένα παιδί είναι αγόρι και του αρέσουν τα αγόρια. Είναι τόσο διαφορετικές και τόσο πολύπλοκες και πολύπλευρες, που εμείς οι ψυχολόγοι για παράδειγμα ενημερωνόμαστε συνέχεια γιατί έχουμε να αντιμετωπίσουμε ανθρώπους που είναι τόσες και οι ονομασίες που πρέπει να ενημερωθούμε.
Δεν έχουμε πια μόνο την συμβατική έννοια αποδοχής. Έχουμε πάρα πολλούς διαφορετικούς τύπους ανθρώπων που ζητούν από εμάς στήριξη, ενημέρωση, κοινωνικοποίηση κλπ.
Coming out…
To coming out είναι μια διαδικασία που αν είχαμε προοδεύσει σαν κοινωνία δεν θα υπήρχε. Είναι η διαδικασία του “βγάζω έξω” την δική μου πραγματική αλήθεια.
Κανονικά θα έπρεπε να είναι απλά τοποθέτηση. Εφόσον κάποιος άνθρωπος θέλει να μιλήσει για αυτό που του συμβαίνει θα έπρεπε όλοι μας να είμαστε σε μια θέση αποδοχής σαν να μη συμβαίνει τίποτα και φυσικά να ρωτήσουμε και περισσότερες λεπτομέρειες για όλο αυτό.
Αν έχουμε μια σοβαρή δυσκολία μέσα στην οικογένεια η οποία “μπλοκάρει το άτομο” – γιατί αν δεν μπορεί να το πει στην οικογένεια φαντάζομαι, ότι αυτό θα του προκαλεί αισθήματα ενοχής για να το επικοινωνήσει και αλλού. Πιστεύω ότι η οικογένεια είναι το μικροσύνολο που πηγαίνει στο μακροσύνολο. Δεν νομίζω ότι ένα παιδί που δεν μπορεί να το πει στην οικογένεια θα μπορεί να το πει εύκολα και αλλού.
Για να λέμε τα πράγματα με τ’όνομά τους έχουμε ανθρώπους μέχρι και 60 ετών που μπορεί να έζησαν όλη τους τη ζωή με μια διαφορετικότητα που δεν τόλμησαν να ομολογήσουν και ίσα ίσα να δυσκολεύονται πάρα πολύ και στην ερωτική και στην συναισθηματική τους ζωή ξεκινώντας με το ότι δεν μπόρεσαν να το πουν στους γονείς τους.
Αν ένα παιδί νιώθει ότι, στην οικογένειά του θα αντιμετωπίσει πάρα πολύ δυσκολία και απόρριψη, τότε καλό είναι να συμβουλευτεί έναν ειδικό. Υπάρχουν πολλοί ειδικοί που είναι τοποθετημένοι υπέρ και βοήθησαν ανθρώπους που ήθελαν να το επικοινωνήσουν.
Φυσικά οι φίλοι και το να έχουν πλαίσια αποδοχής έξω από την οικογένεια βοηθάει πάρα πολύ. Αν δεν μπορέσει τελικά να βρει αποδοχή μέσα στην οικογένεια, πολλές φορές ίσως χρειαστεί να πάρει απόσταση απο την οικογένεια ώστε να διαχειριστεί ο ίδιος αυτό που του συμβαίνει.
Δεν θεωρώ ότι ένας άνθρωπος πρέπει να πιέζει τον εαυτό του σε ένα πλαίσιο που δεν είναι αποδεκτικό, γιατί μπορεί αρχικά να νιώθει δυνατό, αλλά μια σοβαρή απόρριψη μπορεί να τον πάει πολύ πίσω και η ανθρώπινη ψυχή όσο δυνατή είναι άλλο τόσο ευαίσθητη είναι. Και όσο λιγότερα τραύματα έχουμε τόσο καλύτερα.
Ευχαριστούμε πολύ τον ψυχολόγο Πάνο Πλουμίδη.
Πάνος Πλουμιδης
Ψυχολόγος Ψυχαναλυτής. Α.Π.Θ
Msc Ιατροδικαστικής Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ
Msc psychoanalysis Paris 8
Msc Φιλοσοφίας, Α.Π.Θ
Facebook: Πάνος Πλουμίδης
Instagram: _ppanos_
