Μια ταινία ερωτικού μυστηρίου στις 11 το βράδυ και ένα post της Σοφίας Καρβέλα στο Instagram με έκαναν να γυρίσω στο συναίσθημα που ένιωθα να καραδοκεί και να μην εκδηλώνεται. Να καταπνίγεται και να ξεπροβάλλει. Να παλεύει να κρυφτεί πίσω απ’ τις πιο όμορφες χαμογελαστές μου κουρτίνες για να μην φανερωθεί. Το ένστικτο.
Όμως η ταινία λέει να ακούμε το ένστικτο μας και η Σοφία Καρβέλα να αφήνουμε πίσω μας όλους εκείνους που μας φέρνουν αρνητισμό. Να ζούμε το εδώ και τώρα, κάνοντας χωρίς περισπασμό αυτό που αγαπάμε. Και συνειδητοποίησα στο μεταίχμιο του βραδινού ύπνου μου και της αποφόρτισης από το τριήμερο ταξίδι ο,τι ΝΑΙ: Είναι ανούσιο να μην ακούς το ένστικτό σου. Να μη το μπερδεύεις μεν με την παρόρμηση, να το ακούς δε όταν έχει χτυπήσει την πόρτα σου κάπου στις 1000 φορές.
Το τι θα κάνεις αφού το αφήσεις να σου φανερώσει τις μύχιες σκέψεις σου είναι άλλο. Εμένα μου φανέρωσε ότι δεν χρειάζεται να αρνούμαι τη φύση μου. Μου έδωσε να καταλάβω ότι είναι μέρος του εαυτού μου. Το ίδιο μου το ένστικτο είναι ο εαυτός μου γιατί αντανακλά μια πτυχή μου. Αυτή της βαθιάς κατανόησης μιας κατάστασης.
Παλεύουμε καθημερινά να τιθασεύσουμε τις συμπεριφορές και τις σκέψεις μας. Να είμαστε εντάξει απέναντι στους ανθρώπους μας και να κοιτάμε τα λάθη μας. Οι ίδιοι οι άνθρωποι μας όμως το κάνουν; Ας τους αφήσουμε να αναρωτηθούν. Γιατί όταν εμείς αναρωτιόμασταν εκείνοι θεωρούσαν ότι σωστά κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Μια υπέροχη λαϊκή παροιμία όμως λέει: Η καμήλα δεν κοιτάζει τη δική της την καμπούρα. Και είναι πέρα για πέρα αληθινή. Το ένστικτο είναι βαθύ, πηγαίο, ειλικρινές και μας μιλάει. Ας το ακούσουμε. Χωρίς νεύρα και έντονα ξεσπάσματα.
Άκουσα κάπου να λένε ότι, όταν νευριάζεις, είσαι πρωταγωνιστής στην ιστορία κάποιου άλλου. Και πίστεψέ με, η ζωή είναι μικρή για να πρωταγωνιστούμε σε άλλο έργο. Το δικό μας είναι το πιο πολύτιμο απ’ όλα, με πρωταγωνιστή το ένστικτο μας και μας περιμένει να ζήσουμε όπως είμαστε ακριβώς!
