Παιδιά χωρισμένων γονιών… Πάντοτε στο άκουσμα της συγκεκριμένης φράσης σαν από μόνιμη ψυχολογική εγρήγορση, ίσως και από ευαλωτότητα που ακουμπά σε προσωπικά βιωματικά στοιχεία, εγειρόταν μέσα μου μία έντονη ένσταση ως προς το λανθάνον, το κρυφό περιεχόμενο αυτής της διατύπωσης.
Γράφει η Δήμητρα Ζάφειρα
Πάντοτε σκέφτομαι ότι δεν υπάρχουν ή δε θα έπρεπε να υπάρχουν παιδιά … χωρισμένων.. γονιών, άλλα παιδιά που οι γονείς τους έχουν χωρίσει.
Οι γονείς οφείλουν στη λειτουργία τους να μην είναι “χωρισμένοι”, το ότι μάλιστα έπαψαν να είναι σύντροφοι δε σημαίνει ότι έπαψαν να είναι και γονείς.
Από μόνο του ένα διαζύγιο σε “χωρίζει στα δύο”, σε θέτει ενώπιον των επιλογών, των ευθυνών και των επιθυμιών σου, σε διχάζει. Το ρόλο όμως του γονέα, πραγματικά τον παντρεύεσαι.
Το διαζύγιο αποτελεί μία διαδικασία πολλών αλλαγών, τόσο για το κάθε μέλος, όσο και για τις σχέσεις μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, που συνήθως διαρκεί χρόνια!
Μάλιστα, σε μία οικογένεια με παιδιά ελάχιστες φορές το διαζύγιο αποτελεί μία απόφαση κοινή. Σε ένα ποσοστό περιπτώσεων, το διαζύγιο συνοδεύεται για πολλά χρόνια από μία εντονότατη σύγκρουση μεταξύ των γονιών, που μεταφράζεται σε έναν αγώνα για τα παιδιά και πραγματοποιείται μέσω των παιδιών.
Η χρησιμοποίηση, όμως, του παιδιού από τους γονείς, είτε ως συμμάχου του ενός γονιού εναντίον του άλλου, είτε ως ακροατή της διαμάχης, είναι εξαιρετικά επιβλαβής για το ίδιο.
Από τη στιγμή που η απόφαση του διαζυγίου έχει ληφθεί, τα ακόλουθα θεωρούνται ένας σημαντικός τρόπος βοήθειας για τα παιδιά:
- Μην αναβάλλετε τη στιγμή της αποκάλυψης στα παιδιά. Η επιθυμία για χωρισμό δημιουργεί μεγάλη ενοχή στους περισσότερους γονείς.
- Ενθαρρύνετε το παιδί να εκφράσει τα συναισθήματά του, τη λύπη του ή το θυμό του. Θα πρέπει να μπορεί να θρηνήσει χωρίς να είναι υποχρεωμένο να κρύβει τα συναισθήματα απώλειας από τον εαυτό του ή τους μεγάλους. Κάτι τέτοιο, βέβαια, προϋποθέτει “δυνατούς”, “συμπαγείς”, “απενοχοποιημένους” για την πράξη τους γονείς.
- Να είστε σαφείς, έτσι, ώστε τα παιδιά σας να μην ενθαρρύνονται να αναλάβουν οποιαδήποτε προσπάθεια επανασύνδεσης.
- Τονίστε στα παιδιά ότι το διαζύγιο, παρά το γεγονός ότι κάποιοι τώρα θα ζουν χωριστά, δεν αποδυναμώνει το δεσμό με το γονιό που θα αποχωρήσει και τηρήστε το με τη στάση σας.
- Επιτρέψτε στα παιδιά σας να αγαπούν και τους δύο γονείς ελεύθερα και ανοιχτά.
- Αν το πιστεύετε, τονίστε στα παιδιά σας ότι ήταν από τις μεγαλύτερες χαρές του γάμου σας.
- Πείτε τους ότι δεν φταίνε εκείνα για αυτό που συμβαίνει.
Δεν μπορεί κανείς να εγγυηθεί ότι ένας χωρισμός δε θα επιφέρει πόνο στα παιδιά.
Σκεφτείτε, όμως, ότι κάθε παιδί θα προτιμούσε να ζει μαζί με δύο ευτυχισμένους γονείς. Εάν οι γονείς δεν μπορούν να βρουν έναν ειρηνικό, βιώσιμο τρόπο συνύπαρξης και συντροφικότητας, τότε δε βοηθούν το παιδί μένοντας μαζί για δικό του χατίρι!
Σκεφτείτε ποια εκδοχή είναι καλύτερη:
Ένας ενήλικας που έμαθε να κυνηγά και να διεκδικεί την ευτυχία, γιατί είδε τη μητέρα και τον πατέρα του να χωρίζουν και να το κάνουν και οι ίδιοι, να μη συμβιβάζονται με τη δυστυχία χρησιμοποιώντας τον ως δικαιολογία .. ή ένας ενήλικας από ένα μη διαλυμένο, αλλά βαθιά δυστυχισμένο σπίτι για το οποίο του φόρτωσαν άθελά του όλη την ευθύνη;
Σκεφτείτε ψυχο…λογικά!
Σχέσεις: 6 Συμβουλές που θα σας βοηθήσουν να ξεπεράσετε το διαζύγιο σας
