Δεν θα μιλήσω ιατρικά. Ούτε έρευνες θα γκουγκλάρω, ούτε τίποτα. Θα μιλήσω βιωματικά και πως είναι να ζεις με ψυχαναγκασμούς. Δεν ξέρω αν στέκει ο τίτλος ή αν αποδίδεται κάπου αυτό το σακί που νιώθω ότι κουβαλάω κάθε μέρα – αν με διαβάζει κάποιος πολύ ειδικός ας μου στείλει ένα μήνυμα- Ο ψυχαναγκασμός, ελικρινά, είναι ένα σακί στην πλάτη μου. Άλλοτε πολύ βαρύ, άλλοτε πιο ελαφρύ. Πάντα εκεί όμως…
Γράφει η Βιβή Μπουγιούρα
Όπως είπα παραπάνω δεν θα το γκουγκλάρω καν. Ούτε στην Βικιπαίδεια δεν θα ψάξω από που προέρχεται η λέξη. Θα μιλήσω για αυτό που νιώθω και ζω αρκετά χρόνια. Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησε αλλά θυμάμαι πότε ήταν σε έξαρση. 2015. Τότε που όλα κυλούσαν αργά και βασανιστικά με τις κρίσεις πανικού να είναι ανά δέκα λεπτά και κάθε μέρα να προσθέτω, άθελά μου, ακόμη έναν ψυχαναγκασμό. Μέχρι που με έπνιξαν. Χιλιάδες αχρείαστα πράγματα τριγυρνούσαν στο κεφάλι μου χωρίς κανένα νόημα και σκοπό.
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ αν οι γωνίες από τα μαξιλάρια δεν ήταν ενωμένες. Ξυπνούσα στον ύπνο μου και έβλεπα αν στέκονται όπως τα άφησα. Όπως καταλαβαίνετε δεν κοιμόμουν και από το άγχος μου με τα μαξιλάρια και τις γωνίες έβλεπα εφιάλτες. Για μήνες.
Έβγαινα σε μαγαζιά για ποτό με τους φίλους μου και το αλκοόλ ξυπνούσε όλους μου τους ψυχαναγκασμούς. Αν έβλεπα αναπτήρα του οποίου το “τσακμάκι” ήταν από τα αριστερά, έχανα τα λογικά μου. Σάρωνα όλα τα τραπέζια και το μπαρ για να τα ισιώσω, διακριτικά και με χειρουργικές κινήσεις να μην με καταλάβουν.
Οι φίλοι μου όμως ήξεραν και κάπου εδώ να ζητήσω ένα συγγνώμη στον καλύτερο μου φίλο Νίκο Τσαμαδό, που του έσπαγα τα νεύρα και με “έκραζε” κάθε βράδυ.
Τα πράγματα στο ψυγείο πρέπει να με κοιτάνε. Ναι, τι δεν κατάλαβες; Αν συνειδητοποιούσα ότι έχω βάλει κάτι ανάποδα μπορεί να πέταγα το ψυγείο από τον 6ο. Καμία υπομονή, απλά ίδρωνα και με έπιανε πανικός. Τόσο απλά…
Το ποτήρι που κάνουμε “στην υγειά μας” πρέπει να τσουγκρίζει 3 φορές. Επειδή με διαβάζουν τώρα Αγγελική και Μαριαλένα, ας ζητήσω και σε εκείνες συγγνώμη που θέλουν να πιουν τα σφηνάκια αλλά τις καθυστερώ γιατί πάντα ξεχνιούνται και τσουγκρίζουν 1. Κάπου εκεί στήνεται ο καυγάς…
Η φωτογραφία είναι από τις διακοπές μας στην Νάξο όπου εμφανίστηκαν και τα πρώτα σημάδια με το τσούγκρισμα – κακά τα ψέματα, ακόμα να ξεπεράσω –
Δεν θα τους γράψω όλους γιατί είναι άπειροι. Ακόμα έχω κάποιους αλλά μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όταν είμαι στρεσαρισμένη με δυσκολεύουν περισσότερο και μπορεί από την Δάφνη να έχω φτάσει Κηφισιά, να πάρω ταξί να γυρίσω Δάφνη για να ελέγξω αν έκλεισα την πρέσα.. Που φυσικά την έχω κλείσει και την έχω τσεκάρει 6 φορές.
Αφορμή για το άρθρο είναι ένα πορσελάνινο decor που έσπασε σπίτι μου και έπαθα πανικό ότι κάτι θα συμβεί. Δεν θα συμβεί τίποτα. Απλά έσπασε. (ελπίζω και εύχομαι)
Οι ψυχαναγκασμοί μειώθηκαν και το σακί έγινε πιο ελαφρύ όταν “έδιωξα” ανθρώπους και άλλαξα καταστάσεις που με πίεζαν. Το σακί γίνεται βαρύ όταν κάτι με αγχώνει ή με στρεσάρει. Είναι πάντα εκεί, έτοιμο να με πλακώσει και να επιβραδύνει τα βήματά μου. Είμαι έτοιμη να το αφήσω και να ζήσω πιο άνετα χωρίς θεωρίες στο κεφάλι μου..
Συγγνώμη για όλους όσους έχω ταλαιπωρήσει με αυτά τα τρελά και παλαβά που με πιάνουν – ειδικά την οικογένεια μου – αλλά ένα μεγαλύτερο συγγνώμη το χρωστώ στον εαυτό μου!
Βιβή Μπουγιούρα
