Άρνηση, αυτός ο ύπουλος αλλά και σωτήριος μηχανισμός άμυνας που μας επιτρέπει να έχουμε την όποια αντίσταση και παράταση στον πόνο, στο μοιραίο στο απόλυτο…και μετά η κατάρρευση, η συντριβή, η ματαίωση, η θλίψη, ο πόνος, η απόγνωση…το μαύρο.
Είναι οι ώρες, οι μέρες, οι στιγμές, που οι άνθρωποι συγγενείς φίλοι και αγαπημένοι των εθνικών μας νεκρών στα Τέμπη αρχίζουν σιγά σιγά να συνειδητοποιούν αυτό που συνέβη.
Γράφει ο ψυχολόγος Πάνος Πλουμίδης
Η άρνηση φεύγει και τη θέση της παίρνει η οργή, η απουσία, η απώλεια, η αναζήτηση. Μπαίνουν ξανά στα δωμάτια των αγαπημένων τους προσώπων, αγγίζουν τα πράγματα τους, μυρίζουν τα ρούχα τους, νομίζουν ότι θα ανοίξει η πόρτα και θα τους δουν…μα όχι…δε θα τους δουν ποτέ ξανά και αυτό είναι απόλυτο, βέβαιο και σκληρό. Ποτέ ξανά.
Η Άρνηση φεύγει και γίνεται αποδοχή, ποτέ ξανά. Τότε έρχεται ο πόνος. Άλλοτε βουβός άλλοτε συγκλονιστικός και απότομος.Το πρωί με τον καφέ, στο αυτοκίνητο για τη δουλειά, στο τηλέφωνο που δε χτυπά ξανά με την ίδια και όμορφη τελικά ρουτίνα μιας συνηθισμένης καθημερινότητας, το απόγευμα στους δρόμους, στη μοναξιά στο μαξιλάρι το βράδυ.
Ο ίδιος απόλυτος πόνος εκεί, μόνιμη παρέα πια κι ο άλλος να λείπει για πάντα.
Είναι μια θλιβερή αλήθεια; Οχι είναι η πραγματικότητα, ολόκληρη, απόλυτη και αιώνια όσο ο θάνατος και το κενό.
Μεταξύ μας:
Μεταξύ μας αγάπη, οργή αντίθεση. Όλων εμάς που παρακολουθούμε από μακριά ίσως και κάποιες στιγμές πιο κοντά, αυτό τον ολέθριο εθνικό πόνο. Βλέπουμε ανθρώπους να μαλώνουν ή να αγαπιούνται στα κανάλια, βλέπουμε την οργή να ξεχειλίζει, να πιανόμαστε από δηλώσεις και να ζητάμε δικαίωση.Τελικά η αλήθεια είναι πως η δικαίωση είναι ηθική.
Η ζωή όμως που δε γυρνάει πίσω είναι πάνω από κάθε δικαίωση και δικαίωμα. Πάνω από τον ανθρώπινο νόμο και γνώμη και δυστυχώς το ολέθριο του αποχωρισμού που έχει ένας θάνατος δε πληρώνεται και δεν αντικαθίσταται με τίποτα και ποτέ.
Η νύχτα στα Τέμπη δε πήρε μόνο τις ζωές των θυμάτων.
Η νύχτα στα Τέμπη πήρε κάτι απ όλους μας μαζί της. Τις όμορφες αναμνήσεις μας στα βαγόνια και στο κυλικείο, τα κρυφά μας τσιγάρα στον καρβουνιάρη, τη ανεμελιά μιας τόσο σταθερής διαδρομής Βορρά και Νότου, που για όλους μας έχει να μας πει κάτι…. και τώρα το κάτι αυτό έχει μαυρίσει.
Μαζί με τις ψυχές των παιδιών και ανθρώπων μας στα Τέμπη αφήσαμε κι ένα δικό μας κομμάτι και ποτέ μα ποτέ δε πρέπει και δε πρόκειται να το ξεχάσουμε όλο αυτό.
Όσο για τους ανθρώπους της τραγωδίας αυτής τα παιδιά τους ,οι δικοί τους άνθρωποι θα γυρνάνε πάντα τριγύρω από τις μικρές τους στιγμές και η εικόνα πάντα θα θολώνει και θα θολώνει.
Είμαστε όλοι μαζί σας…
Πάνος Πλουμιδης
Ψυχολόγος Ψυχαναλυτής. Α.Π.Θ
Msc Ιατροδικαστικής Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ
Msc psychoanalysis Paris 8
Msc Φιλοσοφίας, Α.Π.Θ
Facebook: Πάνος Πλουμίδης
Instagram: _ppanos_
