Ζούμε στο 2022, αλλά αισθάνομαι την ασίγαστη ανάγκη να επιστρέψω, έστω για λίγο σε αυτή την γλυκιά αίγλη των 90’s – 00’s.
Την χρυσή, υπέροχη εποχή ανάμεσα στο 1990 και 2000, άντε μέχρι και 2010. Ξέρεις τότε που όλα είχαν πάντα ένα γλυκό απόηχο ανεμελιάς, διασκέδασης και διακατέχονταν από τη φράση ”Μη σε νοιάζει για τίποτα”. Ήταν όλα καλά. Τα τραγούδια των 90’s – 00’s μιλούσαν μέσα στην καρδιά σου, με λόγια που δεν χρειάζονταν να μπλέκουν ελληνικά, αγγλικά, ισπανικά και φράσεις τύπου σκρα τα τα, γιατί ήταν από μόνα τους επιτυχίες χωρίς ανούσιες περιπλέξεις ήχων και λέξεων.
Γράφει η Κωνσταντίνα Ροϊδοπούλου
Στον πλανήτη ναι, επικρατούσαν μυριάδες προβλημάτων αλλά όχι παγκόσμιας απειλής της ύπαρξης του ανθρώπου στη γη. Η ψυχολογία δεν φθείρονταν καθημερινά και τα άγχη ήταν λιγότερα. Γνωρίζω ότι η συμβολή της ηλικίας που ήμουν τότε (μικρή ναι και μετά έφηβη), έπαιζε απείρως μεγάλο ρόλο. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό.
Και οι ”μεγάλοι της εποχής”, παππούδες, θείοι, γονείς, άνθρωποι που βλέπαμε παντού, ήταν ανοιχτόκαρδοι και πιο γελαστοί. Σίγουρα πιο γελαστοί. Η διασκέδαση έδινε και έπαιρνε και τα ΣΚ κανονίζαμε να πάμε όλοι παρέες σε εξοχικά στη φύση.
Ξέρεις εχθές, έβλεπα τη συνέντευξη του Φοίβου και συνειδητοποίησα όχι μόνο τον τεράστιο χαμό που είχε κάνει τότε, αλλά και τις αυθόρμητες αντιδράσεις του κόσμου να μαζεύεται στο κέντρο κι να βραβεύει την Βανδή, τον Μαζωνάκη κ.λπ. και η έγνοια του να είναι να προλάβει να είναι στην ώρα του για το event.
Και έτσι αλυσιδωτά, σκέφτηκα όλη τη ζωή και τη ρουτίνα μας τότε και κάπως νοστάλγησα.
Στο σήμερα, εν έτει 2022, έχουμε πολύ περισσότερους διευρυμένους ορίζοντες, ασχολούμαστε με τον εαυτό μας με τρόπο δεν είχαμε στο νου τις αλλοτινές εποχές και προσπαθούμε όλοι για το ευ ζην.
Αυτό είναι πολύ καλό, όμως, η ζωή και οι εξελίξεις της μας προλαβαίνουν, κάνοντάς μας να εστιάζουμε στο να ξεπεράσουμε το πρόβλημα που προκύπτει, πριν καν αφομοιώσουμε τα καλά που πράττουμε για εμάς.
Υπάρχει βαθμός δυσκολίας σε όλο αυτό το εγχείρημα. Το εγχείρημα του να κρατήσεις, ψυχική υγεία, ανεμελιά, διασκέδαση, πτυχές ζωής, οικονομικά, οικογένεια, φίλους σε ισσορροπία. Όμως αν δεν το προσπαθήσουμε τι θα καταφέρουμε;
Θα προσπαθούμε αενάως να βγούμε από ένα κοινωνικό έλος που αναπτύσσεται, κάποιες φορές είναι ορατό, ενώ κάποιες άλλες όχι. Θα παλεύουμε να κρατηθούμε στην επιφάνεια και να πούμε ότι ζούμε; Όχι. Χρειαζόμαστε αντικολλητικό πλοίο, που θα μας παρασύρει έξω από αυτόν. Και το μπορούμε. Ο άνθρωπος όλα τα μπορεί.
Και η ανεμελιά και η διασκέδαση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Ίσα ίσα που δίνει δύναμη για τη συνέχεια.
Ας είναι οι εποχές των 90’s – 00’s οι χρονιές που διαφυλάττουμε, με την έμπνευσή τους συνεχίζουμε και εν τέλει θα μεταφέρουμε το κλίμα της ξεγνοιασιάς και στις νεότερες γενιές.
Ωραίες σκέψεις δεν νομίζεις. Ας τις κάνουμε και πράξη.
