Ο κόσμος χρειάζεται πιο ”απλούς” ανθρώπους. Δεν εννοώ απλοϊκούς, άλλωστε όλοι είμαστε πολυσύνθετα όντα. Απλούς ως προς τους τρόπους, την αποδοχή, την έκφραση του χαρακτήρα και την επικοινωνία. Να μην υπάρχει ένα διαρκές ύφος, μια δυσκολία κατανόησης και μια υπεροψία άνευ λόγου.
Υπεροψία. Πολύ ωραία λέξη, με αρνητική σημασία. Είναι αυτό το χαρακτηριστικό μιας προσωπικότητας που αρέσκεται στο φαίνεσθαι και στην διαρκή επιβεβαίωση του ότι ”μετράει” περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο βρίσκεται σιμά του.
Συνήθως, η συμπεριφορά αυτή συνοδεύεται από μεγάλο εκτόπισμα σώματος, ανύψωση θώρακος και βλέμμα λίγα εκατοστά πιο ψηλά από το συνηθισμένο. Αλήθεια να ρωτήσω κάτι.. γιατί;
Σάμπως όλοι το ίδιο δεν είμαστε σε τούτο τον κοσμάκι; Εξυπακούεται, διαφορετικές κουλτούρες, εκπαιδευτικά υπόβαθρα, συναναστροφές, εμπειρίες και καταβολές, όμως εν τέλει, άνθρωποι, δεν είμαστε άνθρωποι;
Χρειάζεται παντελής έλλειψη υπεροψίας και σθεναρό αίσθημα υπερηφάνιας του ανθρώπινου είδους για να γίνει κατανοητό κάτι τέτοιο. Από όπου και αν είσαι, ό,τι και αν έχεις κάνει, μετράς το ίδιο με εμένα, τον διπλανό μου, τον γείτονά μου και έναν άνθρωπο που ζει σε άλλη χώρα από εμάς.
Η εστίαση του βλέμματος στο ίδιο επίπεδο με τα μάτια του συνανθρώπου μας, οδηγεί στην αρχή κατανόησης του. Όλοι κάτι έχουμε να πούμε, μια ιστορία να εξιστορήσουμε και σίγουρα κανενός η ιστορία δεν είναι καλύτερη από κάποιου άλλου.
Χρειάζεται μόνο να είσαι προσεκτικός για ν’ ανακαλύψεις τις χρυσές τομές στις ιστορίες, που τις κάνουν ιδιαίτερες. ”Μικρόβιο” των δημοσιογράφων, η αέναη περιέργειά μας για κάθε τι, για κάθε μια προσωπικότητα.
Υπέροχο χρέος μας να μπορούμε να το περάσουμε και στον υπόλοιπο κόσμο, ώστε να κοιτάζει και αυτός, ίσος προς ίσο.
Εκτός απ’ τους δημοσιογράφους όμως, η υπέροχη ανακάλυψη των εκάστοτε προσωπικοτήτων, μόνο προσωπική και συλλογική εξέλιξη μπορεί να φέρει. Υπεροψία λοιπόν, χμ.., ούτε καν!
