Ο φόβος είναι μια φυσική, αυθόρμητη απόκριση σε οτιδήποτε καινούργιο. Προτού έρθουμε αντιμέτωποι με μια πρόκληση, με μια αβεβαιότητα στη ζωή μας είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθανόμαστε φόβο. Συχνά τότε ακούμε ως συμβουλή: Μη φοβάσαι! Τόλμα το! Μοιάζει σα να μας προτρέπουν να μην γελάσουμε, βλέποντας κάτι ξεκαρδιστικό.
Οι φοβίες μπορούν να μας κάνουν να μην βλέπουμε καθαρά. Ο κάθε ένας φόβος από τους παρακάτω είναι εκείνος που μας κρατάει πίσω:
Ο φόβος της αποτυχίας
Έρχεται συνήθως μαζί με την πρόκληση να αναλάβουμε κάτι εντελώς καινούργιο. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ξέρουμε εκ των προτέρων αν θα τα καταφέρουμε. Έχει όμως πράγματι τόσο μεγάλη σημασία; Αν εστιάσουμε στις στρεσογόνες και αρνητικές σκέψεις, θα μας μείνει ελάχιστη ψυχική ενέργεια για να επενδύσουμε στον στόχο μας.
Ο φόβος να μην απογοητεύσουμε τους άλλους
Ένας πολύ συνηθισμένος φόβος ο οποίος μας πισωγυρίζει στην εποχή που ήμασταν παιδιά. Πόσο καθοριστική ήταν τότε η άποψη των «σημαντικών άλλων», των γονιών και των δασκάλων μας, για εμάς; Μόνο που τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Τώρα, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι: Πρώτον, δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου και κανείς δεν ασχολείται στην πραγματικότητα με το τι θα πετύχουμε εμείς, όσο με το τι θα πετύχει ο ίδιος. Δεύτερον, οι γονείς μας δεν ήθελαν κάτι παραπάνω από το να είμαστε ευτυχισμένοι.
Ο φόβος μήπως δεν είμαστε αρκετά καλοί
Δεν είναι ακριβώς ίδιος με τον φόβο της αποτυχίας. Εδώ ρίχνουμε βάρος στα μειονεκτήματά μας, θεωρώντας ότι είναι τόσα και τέτοια, που θα φανούμε ανεπαρκείς. Τέτοιος φόβος είναι οι ακόλουθες σκέψεις: «Για να εργαστώ στις δημόσιες σχέσεις, πρέπει να είμαι επικοινωνιακός κι εγώ δεν είμαι», «Δεν είμαι καλός στα Μαθηματικά, άρα δεν θα πάω στο μάθημα της Ρομποτικής. Δεν είναι για μένα».
