Σήμερα, υπάρχει ένα είδος ρομαντικής ιδέας στον αέρα που υποδηλώνει ότι όσο πιο πολυάσχολοι, πιο παραγωγικοί, πιο καταπονημένοι, τόσο λιγότερο χρόνο έχουμε για το τίποτα, τόσο πιο επιτυχημένοι θα φαινόμαστε. Αυτό προέρχεται από μια τρέχουσα κοινωνική τάση που ονομάζεται «αυτοεκτίμηση βασισμένη στο επίτευγμα»: δεν αρκεί για εμάς να είμαστε, πρέπει να πετύχουμε. Και δεν είμαστε σχεδιασμένοι να είμαστε μηχανές που πετυχαίνουν στόχους, κάτι που μας κάνει να συσσωρεύουμε άγχος επιδιώκοντας κάτι που δεν θα επιτευχθεί ποτέ, ειδικά με καλή ψυχική υγεία.
Το «εγώ» εξακολουθεί να είναι κάτι πολύ πρωτόγονο, πάντα μας άρεσε να είμαστε κουλ, αλλά έχει ξεφύγει από τον έλεγχο.
Και αν ήμασταν χαρούμενοι, δεν θα μιλούσαμε για αυτό, το πρόβλημα είναι ότι δεν είμαστε χαρούμενοι που είμαστε έτσι. Αν και μπορεί να μας φαίνεται, το αντίθετο: έχουμε καταστραφεί. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να ρωτήσετε 10 άτομα γύρω σας για το πώς νιώθουν και να αξιολογήσετε τις απαντήσεις που δίνουν.
Έχουμε ξεχάσει να περνάμε καλά και να είμαστε ευτυχισμένοι πάνω απ’ όλα. Τι μας συμβαίνει;
Γιατί έχουμε κανονικοποιήσει τη ζωή με άγχος
Καθώς δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις και μιλάμε για πανδημία ψυχικής υγείας, η απάντηση βρίσκεται στην κοινωνία. Πρέπει να ξεκινήσουμε από τη βάση ότι το άγχος είναι μια φυσιολογική και προσαρμοστική αντίδραση του ανθρώπου σε μια επικίνδυνη κατάσταση , ωστόσο, οι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να διατηρήσουν αυτή την κατάσταση για πολύ καιρό. Ένα από τα κοινωνικά προβλήματα που μας επηρεάζουν να ζούμε με αυτόν τον τρόπο είναι η εργασιακή, οικονομική και κοινωνική κατάσταση που αντιπροσωπεύει μια συνεχή απειλή σε ένα μεταβαλλόμενο και αβέβαιο περιβάλλον από το οποίο είναι δύσκολο να απεμπλακούμς και, ως εκ τούτου, καταλήγουμε να διατηρούμε αυτό το άγχος.
Επιπλέον, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζούμε στην κοινωνία του «λίγο περισσότερο». Ξεκινώντας από τη δουλειά: περισσότερα αποτελέσματα, περισσότερος χρόνος, περισσότερος μισθός. Και όλα είναι έτσι, είμαστε αχόρταγοι, ικανοποιούμαστε όλο και λιγότερο και η καταναλωτική κοινωνία μας καλεί να χρειαζόμαστε πάντα περισσότερα και περισσότερα.
Η τεχνική εξήγηση για αυτό είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία που ευνοεί και αναζητά συνεχώς τη βιασύνη της στιγμής, τη στιγμιαία ορμή ενδορφινών που μας κάνει να πετυχαίνουμε στόχους. Έχουμε εθιστεί στην αποφυγή φυσιολογικών πραγμάτων στη ζωή, όπως θλίψη , δυσφορία, ταλαιπωρία… Επομένως, παραμένουμε στον τροχό της επίτευξης στόχων και το άγχος είναι η παρενέργεια που προέρχεται από αυτή την αδιάκοπη αναζήτηση.
Υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του ανοσοποιητικού συστήματος και της ψυχικής μας κατάστασης;
Σίγουρα, αν ζείτε με άγχος ή γνωρίζετε κάποιον που υποφέρει από αυτό, συχνά αρρωσταίνει, έχει εντερικά προβλήματα , υποφέρει από τριχόπτωση, πιτυρίδα και φαγούρα στο τριχωτό της κεφαλής, αϋπνία… Και, παρόλο που η προέλευση του στρες ξεκινά από τις σκέψεις μας, ξέρουμε ότι μας συμβαίνουν φυσικά πράγματα όταν περνάμε μια κακή στιγμή. Αλλά το κύριο μέλημα είναι ότι, αν σταματήσουμε να είμαστε ακριβείς και κάνουμε αυτό το άγχος χρόνιο, τι μπορεί να μας συμβεί;
Η συσχέτιση μεταξύ του στρες και του ανοσοποιητικού συστήματος είναι πολύ συνηθισμένη. Μια συγκεκριμένη περίοδος άγχους, που διαρκεί μία ή και αρκετές ημέρες, δεν χρειάζεται να αποτελεί πρόβλημα υγείας αρκεί να υποχωρεί. Το πρόβλημα προκύπτει όταν αυτή η αντίδραση διατηρείται με την πάροδο του χρόνου. Η αντίδραση είναι χρήσιμη, αλλά το να την κάνεις χρόνια έχει δυσμενείς επιπτώσεις.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι ένας αγχωμένος άνθρωπος αρρωσταίνει πιο συχνά, αλλά η πιθανότητα να συμβεί αυξάνεται, και αυτό συμβαίνει σε μεγάλο αριθμό ατόμων σε αυτή την κατάσταση.
Στην πραγματικότητα, είναι γνωστό ότι αυτό που ξεκινά με μια συναισθηματική αντίδραση καταλήγει να προκαλεί φυσιολογικές αλλοιώσεις που φαίνεται να προκαλούν διαφορετικά προβλήματα. Αυτά έχουν περιγραφεί ευρέως εδώ και αρκετές δεκαετίες ως μυϊκός πόνος , ειδικά στην πλάτη και τον αυχένα , που μπορεί να σχετίζεται με πονοκεφάλους ή ημικρανίες. Επίσης, γαστρεντερικά και κυκλοφορικά προβλήματα, μείωση των νοητικών λειτουργιών και μείωση της λειτουργίας του ανοσοποιητικού.
Επιπλέον, γνωρίζοντας αυτό, όλοι παρατηρούμε ότι όταν διανύουμε έντονο στρες, αν κάνουμε διακοπές, αρρωσταίνουμε μόλις το σώμα μας αφήνει τον εαυτό του να ξεκουραστεί, τι πραγματικά φταίει για αυτό;
Γνωρίζοντας ότι υπάρχει σχέση μεταξύ του ανοσοποιητικού συστήματος και της ψυχικής μας κατάστασης, συνήθως συμβαίνει το εξής όταν πάμε διακοπές: Προσπαθούμε να αφήνουμε όσο το δυνατόν περισσότερη δουλειά έτοιμη, βαλίτσες, εισιτήρια, κρατήσεις, αγορές… Όταν φτάσουμε στον προορισμό και δεν υπάρχει τίποτα από αυτό και επίσης υπάρχει μια ξαφνική αλλαγή στη ρουτίνα και τις δραστηριότητες γενικότερα, το σώμα μας συνήθως δεν το χειρίζεται καλά.
Επομένως, το να μην πάμε διακοπές από τη μια μέρα στην άλλη, να το κάνουμε σταδιακά και προοδευτικά θα μας βοηθήσει να κάνουμε μια πιο υγιή έξοδο από τη «λειτουργία εργασίας» και μια πιο ικανοποιητική είσοδο στη «λειτουργία διακοπών». Επομένως, οι διακοπές δεν μας αρρωσταίνουν απαραίτητα, αλλά είναι σημαντικό να προσέχουμε την υγεία μας σε αυτές τις περιόδους αλλαγής και προσαρμογής. Το άγχος και η προσαρμογή σε νέες ρουτίνες μπορούν να επηρεάσουν τη σωματική και συναισθηματική μας ευεξία.
Προηγούμενη ζωή: 9 σημάδια που αποδεικνύουν ότι πιθανότατα έζησες μια ή περισσότερες
