Ο θεσμός της Ελληνικής οικογένειας είναι μια αξία πολύ σημαντική, σταθερή και σχεδόν απαράλλαχτη ανά τα χρόνια στη χώρας μας. Το πατρικό μας και η φροντίδα των γονέων μας είναι το μαξιλαράκι ασφαλείας πριν πέσουμε στη ‘’σκληρή’’ κοινωνία. Ως πότε όμως;
Ως πότε το να μένουμε στο πατρικό είναι κάτι το οποίο δεν παρακωλύει τη δική μας προσωπική εξέλιξη; Και γιατί μιλάω για παρακώλυση; Γιατί μετά από μια ηλικία, η συμβίωση με τους δικούς μας, δεν αφήνει να πάρουμε τη ζωή στα δικά μας χέρια.
Φυσικά οι γονείς, με περίσσια αγάπη θα φροντίσουν ώστε να τα έχουμε όλα και από την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση είναι εκεί για εμάς. Τι γίνεται όμως όταν η φροντίδα συνεχίζεται και κατά την ενηλικίωση, καταλήγοντας σε παρεμβατικές συμπεριφορές;
Τα όρια του ‘’μεγάλωσα μαμά, μπαμπά’’ δεν είναι διακριτά από τους δικούς μας. Δεν το αντιλαμβάνονται γι’ αυτό και εξακολουθούν να κάνουν έλεγχο στις ζωές μας, στο πότε θα φάμε, θα γυρίσουμε, θα μαζέψουμε το δωμάτιό κ.ο.κ. Είναι μια μορφή ελέγχου που μεγαλώνοντας δεν χρειαζόμαστε, διότι μπορούμε να φροντίσουμε οι ίδιοι εμάς. Άλλωστε η φροντίδα του εαυτού φέρνει μεγαλύτερη αυτονομία και γνωρίζουμε εμάς και τον κόσμο ακόμη καλύτερα και πολυπλεύρως.
Πώς μπορούμε να καταλάβουμε ότι είναι η ώρα να φύγουμε;
Πίεση που δεν περνάει
Εκνευρισμός σχεδόν για όλα
Αλλαγές στον προσωπικό μας χώρο που δεν επιθυμούμε
Τάσεις για απομόνωση όταν βρισκόμαστε στο σπίτι
Ανόρεχτες συζητήσεις με τους γονείς
Αυξανόμενες τάσεις φυγής από τους χώρους του σπιτιού
Επιθυμία διαμόρφωσης των χώρων όπως επιθυμούμε
Από τη θεωρία στην πράξη, θέλει αποφασιστικότητα και επιμονή. Επιμονή να διαμορφώσουμε και να έχουμε έλεγχο των οικονομικών μας, αποφασιστικότητα στο να μείνουμε μόνοι με την αυτοπεποίθηση ότι όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε ούσες ανεξάρτητες. Ακόμη και αν δεν έχουμε πλήρη αυτονομία, μπορούμε να την αποκτήσουμε.
Η ώρα να φύγεις από το πατρικό ξεκινά την ώρα που θα το σκεφτείς για πρώτη φορά. Και θα γίνει με μεγάλη αποφασιστικότητα.
