Συνηθισμένη διαδρομή από το κέντρο της πόλης, μέχρι τα δυτικά προάστια. Η Αθήνα το πρωί είναι μαγική και πολλές φορές δεν το βλέπουμε.
Περνάω με το αυτοκίνητο μέσα από το κέντρο και κάθε μέρα, βλέπω την Αθήνα από άλλη οπτική γωνία. Πότε με νεύρα όταν έχει κίνηση και έχω αργήσει, πότε με χαλαρότητα, όταν ξέρω ότι έχω λίγο χρόνο μπροστά μου και πότε με λίγο πεσμένη διάθεση, όταν έχω δουλέψει μέχρι αργά το προηγούμενο βράδυ και έτσι δεν είχα τη δυνατότητα απόλαυσης προσωπικού χρόνου.
Γράφει η Κωνσταντίνα Ροϊδοπούλου
Η Αθήνα όμως πάντα εκεί. Κάθε πρωί. Με τους τόσους χιλιάδες διαφορετικούς ανθρώπους, να περνάνε από τη διάβαση πεζών με πράσινο φωτάκι, τον λεγόμενο Γρηγόρη. Οι περισσότεροι έχουν ένα βλέμμα που κοιτάζει το άπειρο, τους υπόλοιπους διαβάτες, τα οχήματα που σταματούν και ξεκινούν. Στην πραγματικότητα, είναι το βλέμμα που δεν κοιτάει ακριβώς, αλλά παίρνει λίγο χρόνο να συνηθίσει την νέα ημέρα και να ξυπνήσει για τα καλά.
Σύμμαχος, ένας καφές στο χέρι και κάτι για πρωινό κολατσιό καθώς περπατούν στην Αθήνα. Η διάθεσή τους αντικατοπτρίζεται στις σωματικές ανταποκρίσεις και τις εκφράσεις του προσώπου. Οι έχοντες καλή διάθεση, αφήνουν τους ώμους χαλαρούς και τα χείλη απαλά σφραγισμένα ή μισάνοιχτα. Οι έχοντες λίγη παραπάνω πρωινή ένταση, έχουν γρήγορο βάδισμα και κοφτή ανάσα που φαίνεται από το ανεβοκατέβασμα του στέρνου και τα σφιγμένα χείλη.
Όλοι οι συμμετέχοντες στο πρωινό Αθηναϊκό σκηνικό, είναι πρωταγωνιστές της δικής τους ιστορίες, που καθημερινά εκτυλίσσεται, αλλάζει, τροποποιείται, ανάλογα τις επιλογές, τα ωράρια, την εργασία και τις επαφές τους.
Είναι άνθρωποι που ξύπνησαν για να αδράξουν τη μέρα, ακόμη και αν πολλές φορές λόγω προσωπικών συμβάντων δεν το καταλαβαίνουν. Μαζί τους και εγώ. Είμαστε όλοι ζώντες στην Αθήνα, την πόλη που κρατά και φέρνει στο προσκήνιο τα όνειρά μας.
Και μας δίνει κάθε πρωί τη δύναμη να τα πραγματοποιήσουμε.
