Ζητούσε επίμονα και άλλο ραντεβού. Ότι είναι μια δύσκολη περίοδος και ήθελε, λέει,
να τα λέμε πιο συχνά. Της εξήγησα ότι η θεραπεία δεν είναι μάθημα αγγλικών που
θα κάνουμε ταχύρρυθμα, επειδή πλησιάζουν οι εξετάσεις, να καλύψουμε τα κενά.
Δε λειτουργεί έτσι. Με κοίταξε με απόγνωση: «Δεν μπορώ χωρίς αυτόν. Τι να
κάνω με την σχέση μου;»
Η εικόνα θύμιζε ταινία στον κινηματογράφο. Που ο εξαρτημένος, με μάτια θολά,
ζητιανεύει απο την σχέση του, ξεπουλάει τα πάντα για να πάρει τη δόση του.. εκεί είναι ναρκωτική ουσία εδώ είναι άνθρωπος. Το αίσθημα δεν διαφέρει πολύ.
Οι εξαρτητικες σχέσεις συνήθως είναι αμφίδρομες. Ξεκινούν απο δυο μισά που
ψάχνουν «το άλλο τους μισό». Νομίζοντας αθώα ότι θα γίνουν ολόκληρο .Μόνο που
δυο μισά παραμένουν πάντα δυο μισά. Μόνο που δυο μισά δε γίνονται ποτέ ένα
ολόκληρο. Συνήθως, όταν συναντηθούν, γραπώνονται με απόγνωση ο ένας από τον
άλλο, μήπως μπορέσουν να σταθούν όρθιοι. Και έτσι, με το πόδι κουτσό,
κρεμασμένος ο ένας πάνω στον ώμο του άλλου, σαν τραυματίες πολέμου,
ονειρεύονται παιδικά τρεχαλητά και ατελείωτες πεζοπορίες, ξεχνώντας τα
πληγωμένα πόδια, κουκουλώνοντας ανασφάλειες από παιδικά βιώματα.
Τρέμοντας μην φύγει ο άλλος και βρεθούν ξαφνικά να σέρνονται στο χώμα.
Η σχέση εξάρτησης, όπως κάθε εξάρτηση, βασίζεται στην ανάγκη και όχι στην
επιθυμία. Βασίζεται στο «σε χρειάζομαι» και όχι στο «σε θέλω». Δεν έχεις μάθει να
φροντίζεις τον εαυτό σου, ούτε να τον αγαπάς και περιμένεις, μάταια, δίνοντας
αγάπη να πάρεις και εσύ. Μόνο που αν δεν ανθίσεις μόνος σου καμία ξένη βροχή δε
θα σε ξεδιψάσει.
Την κοίταξα με νοιάξιμο. «Ξέρω ότι πονάει. Ξέρω ότι πονάει πολύ. Μόνο που θα
πρέπει να αφήσεις τον ψευδο στήριγμα, και να τολμήσεις να πατήσεις κάτω και το
άλλο σου πόδι, θα πρέπει να μάθεις να περπατάς μόνη σου. »
Με κοίταξε με τρόμο.
– «Να τον αφήσω?»
– «Ναι. Θα μάθεις να στέκεσαι μόνη σου, να περπατάς , να τρέχεις .. και όταν γίνεις
εσύ μονάχη σου ένα ολόκληρο, τότε πια κανένα μισό δε θα χρειάζεσαι και κανένα
μισό δε θα θελεις. Όμορφη και ολόκληρη πια, μόνο ένα αντίστοιχο ολόκληρο θα
λαχταράς να χτίσετε ένα πραγματικό μαζί.
«Θα προσπαθήσω» την άκουσα να λέει.. την κοίταζα από το παράθυρο να
ξεμακραίνει. Ίσιωσε την πλάτη και τίναξε τα μαλλιά. Πόσο ήθελα να δει τον εαυτό
της όπως την έβλεπα εγώ, δυνατή αυτόνομη και ελεύθερη. Μόνο που ξέρω καλά ότι
για να Σε δεις από την αρχή θέλει χρόνο και πίστη στον εαυτό σου.
Αλλά, φευ, πόσο χρόνο έχουμε μάθει να δίνουμε στους άλλους και πόσο λίγο σε μας;
Σκεφτείτε το.
Δρ. Άννα Κανδαράκη
Κλινική Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Αριστούχος Paris V René Descartes της Σορβόννης
Διευθύντρια Ψυχοθεραπευτικού Κέντρου Therapy Nest www.therapynest.gr
Contact @ :
Insta: https://www.instagram.com/dr_anna_kandaraki/
FB: https://www.facebook.com/Anna-Kandaraki-Clinical-Psychologist-987295851286341
