Για αρχή πρέπει να εξηγήσουμε τι είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Όλοι μας έχουμε πει ένα βιώμα και ακούσαμε «Πάσχεις από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης»
Είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο κατά το οποίο όμηροι εκφράζουν την συμπάθεια και συμπόνοια τους ως προς τους απαγωγείς. Έχουν θετικά συναισθήματα προς τους απαγωγείς τους, μερικές φορές σε σημείο που να υπερασπίζονται και ταυτίζονται μαζί τους. Αυτά τα συναισθήματα γενικά θεωρούνται παράλογα υπό το πρίσμα του κινδύνου ή ρίσκου που υπέστησαν τα θύματα. Θεωρούν ότι όλα αυτά γίνονται ως πράξη καλοσύνης.
Αν σε μια σχέση, οποίοι είδους, υπάρχει μια συμπεριφορά χειριστική αλλά εμείς το βλέπουμε σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό δεν είναι ακριβώς αυτό. Σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι να επιστρέφεις εκεί που σε έχουν πονέσει και να νομίζεις ότι το κάνουν για καλό σου. Να δικαιολογείς συμπεριφορές και καταστάσεις γιατί «έλα, με αγαπάει»
Ποιά είναι τα κοινά συμπτώματα των ανθρώπων που πάσχουν από σύνδρομο της Στοκχόλμης;
- Θετικά συναισθήματα από το θύμα προς το θύτη (άτομο που το κακοποιεί ή το ελέγχει).
- Αρνητικά συναισθήματα από το θύμα προς την οικογένειά του, τους φίλους ή τις αρχές.
- Θετικά συναισθήματα από το θύτη προς το θύμα.
- Υποστηρικτική συμπεριφορά από το θύμα προς το θύτη.
- Ανικανότητα του θύματος να καταστρέψει την “σχέση” του με το θύτη
Η παγκόσμια ιστορία έχει τρανά παραδείγματα για το τι είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης:
Η Natascha Κάμπους το 1998 ήταν ένα 10χρονο παιδί από την Αυστρία όταν απήχθη από τον Wolfgang Priklopil. Ξέφυγε από την αιχμαλωσία στην ηλικία των 18 ετών. Ανέπτυξε τα συμπτώματα του συνδρόμου της Στοκχόλμης μετά την αυτοκτονία του απαγωγέα της.
Aς μην πηγαίνουμε μακριά, η Λισαβόνα στο La casa de papel είχε τρανό παράδειγμα συνδρόμου της Στοκχόλμης..και τελικά, εσυ πάσχεις;
