Το πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων είναι από μόνο του δύσκολο. Πάντα μ’ αρέσει να χαζεύω στα αεροδρόμια τους ανθρώπους που συναντιούνται μετά από καιρό. Τη λαχτάρα τους να βρει ο ένας το βλέμμα του άλλου, το πώς θα αγκαλιαστούν (και…εάν), το αν θα παραμερίσουν τις αποσκευές τους γι’ αυτό ή θα τις βάλουν ανάμεσα, την υποψία απογοήτευσης στο ψάξιμο τριγύρω. Έτσι είμαστε στις σχέσεις. Άνθρωποι σε “αεροδρόμια”. Από κάπου ερχόμαστε, κάπου πάμε, άλλοι με βάρη κι “αποσκευές”, άλλοι χωρίς. Προσδοκώντας τη συνάντηση…
Γράφει η κλινική ψυχολόγος Δήμητρα Ζάφειρα
Υπάρχουν τα σωστά που κάνουμε στη σχέση μας με τον άλλο, αλλά υπάρχουν και πολλά λάθη που αν τα ξέρουμε απ’ την αρχή ίσως μας γλιτώσουν ψυχικό κόπο και χρόνο στην ερωτική και συναισθηματική μας ζωή.
1. Δεν αρκεί να θέλεις μια σχέση, αλλά να ξέρεις τι θέλεις ή τουλάχιστον τι δε θέλεις! Δεν αρκεί να ξέρεις τι θέλεις να πάρεις, αλλά και τι εσύ έχεις να προσφέρεις!
Αυτό προϋποθέτει υψηλό βαθμό αυτογνωσίας και την ικανότητα να ανιχνεύει κανείς σε όποια φάση βρίσκεται τις ανάγκες του και τι ζητάει από τον εαυτό του και τον άλλο. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι γνωρίζετε έναν άνθρωπο που σας λέει με σαφήνεια ότι δεν επιθυμεί να παντρευτεί ή να κάνει παιδιά κι εσείς επιθυμείτε ακριβώς το αντίθετο. Είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο αυτό να το αγνοήσετε, όσο δυνατός κι αν είναι ο έρωτάς σας. Αλήθεια, πιστεύω ότι η αγάπη και ο έρωτας μεταμορφώνει τους ανθρώπους, αλλά όχι τις ανάγκες τους!
2. Υπάρχουν σχέσεις στις οποίες γινόμαστε πολύ ελεγκτικοί! Τί δείχνει αυτό σε βάθος;
Ότι δεν έχουμε την πεποίθηση για τον εαυτό μας ότι μπορούμε να κρατήσουμε έναν άνθρωπο χωρίς να τον αλυσοδέσουμε. Ο άλλος, όπως κι εμείς, άλλωστε, μας έχει διαλέξει, όχι γιατί δεν μπορεί να πάει αλλού, αλλά γι’αυτό το υπέροχο πράγμα που είμαστε και δεν θα μας αφήσει!
Όσο, δε, γκρινιάζετε, ελέγχετε, ζηλεύετε παθολογικά, τόσο λιγότερο γοητευτικές/οί γίνεστε στα μάτια του άλλου, αυξάνοντας πραγματικά τις πιθανότητες να απομακρυνθεί. Η αυτοπεποίθηση είναι εν αντιθέσει μεγάλο διεγερτικό και πολύ γοητευτικό στοιχείο.
3. Σε πολλές σχέσεις ιδιαίτερα στις μακροχρόνιες, ακούω από πολλούς μια …μαλθακότητα.
Μια απουσία ενθουσιασμού να κάνουμε καινούργια πράγματα, μια μειωμένη ενεργητικότητα και μια στασιμότητα σε όλα, που πιστέψτε με, αποτυπώνεται και στην πορεία της σχέσης! Δεν προχωράει! Και μέσα σ’αυτή δεν εξελισσόμαστε κι εμείς. Έχουμε τον άλλο και κυρίως τον εαυτό μας δεδομένο.
Γνωρίζω ότι για πολλούς ανθρώπους η αλλαγή σημαίνει κάτι απειλητικό. Η αλήθεια είναι ότι κάθε αλλαγή έχει μέσα της μια απώλεια και περνάς από μια κατάσταση αστάθειας, αλλά μεγαλύτερο κόστος και φθορά έχει η στασιμότητα. Αν παραπονιέστε ότι βαριέστε στη σχέση, σκεφτείτε μήπως εσείς είστε οι βαρετοί.
4. Οι σχέσεις κινδυνεύουν από τη σιωπή! Κινδυνεύουν από το ότι φοβόμαστε να εκφράσουμε συναισθηματικά και να επικοινωνήσουμε άμεσα και με κατάλληλο τρόπο αυτό που μας ενοχλεί.
Έτσι υπάρχει ένταση, που συσσωρεύεται και άδικο ξέσπασμα, μαζικό. Δε μιλώ, αλλά χρεώνω. Η, δε, ανοχή σε συμπεριφορές του άλλου θεωρείται από αυτόν αποδοχή, οπότε και είναι πολύ πιθανό να τις επαναλάβει. Εμείς διδάσκουμε στους άλλους πως να μας φέρονται.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το αντίθετο! Δυσκολευόμαστε αν αποδεχτούμε και να εκφράσουμε συναισθηματικά το ενδιαφέρον μας για τον άλλο… λες και οι σχέσεις είναι παιχνίδι εγωισμού και εξουσίας∙ δε λέω ότι δεν είναι, αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο! Τουλάχιστον, εκείνες της σωστής ποιότητας!
Η απόκρυψη συναισθημάτων είτε αρνητικών είτε θετικών, κρατά τη σχέση σε ένα επιφανειακό επίπεδο και υποδεικνύει πρόβλημα διαχείρισης συναισθήματος. Ενώ έχετε ένα σημαντικό όπλο, το συναίσθημά σας, δεν το χρησιμοποιείτε.
5. Η εμπλοκή τρίτων είναι από τα σημαντικότερα λάθη που κάνουμε στις σχέσεις μας. Φίλοι, οικογένεια κ.τ.λ. θα έπρεπε να έχουν διακριτική παρουσία και εμπλοκή τόση, όση τους επιτρέπουμε. Ιδιαίτερα στο κομμάτι που αφορά το γάμο, γινόμαστε παιδοκεντρικοί, αμελώντας είτε τη φροντίδα του άλλου ή του εαυτού μας!
Η σχέση είναι το αποτέλεσμα της ένωσης δύο ανθρώπων που οφείλουν μετά το πλησίασμά τους να συνεχίσουν να εξελίσσονται και να μη θεωρούν ούτε τον εαυτό τους, ούτε τον άλλο δεδομένο. Η σχέση δεν θα έπρεπε να είναι βόλεμα, αλλά το περιβάλλον εκείνο ασφάλειας που μας επιτρέπει το άνοιγμα μιας καινούργιας πόρτας στη ζωή που θα ξεκλειδώνει δυνατότητες, αντί να σου αποδυναμώνει το δυναμικό που έχεις σαν άνθρωπος.
6. Οι σχέσεις που έχουν σαν επίκεντρο τα παιδιά, μαρτυρούν την ύπαρξη ενός κενού μεταξύ των συντρόφων.
Γίνεται δηλαδή χρήση των παιδιών για συγκάλυψη του κενού. Δυστυχώς έτσι δυσχεραίνεται και η ομαλή ψυχοσυναισθηματική τους ανάπτυξη που στόχο θα έπρεπε να έχει τη σταδιακή καλλιέργεια της αυτονομίας και όχι της συνεξάρτησης.
Οι σχέσεις είναι ζωντανοί οργανισμοί και χρειάζονται όχι μόνο αφοσίωση αλλά και φροντίδα.
Για να τις οικοδομήσει κανείς θα έρθει αντιμέτωπος με πολλά κομμάτια του εαυτού του. Πολλές φορές θα χρειαστεί να κοντραριστεί με τον εγωισμό του, αλλά πάντα τελικά η σχέση θα λειτουργήσει σαν καθρέφτης και μεγεθυντικός φακός αυτού που είμαστε, οδηγώντας τον καθένα από εμάς σε μεγαλύτερη αυτογνωσία!
Πηγή: Dimitrazafeira.gr
