Η Sandra Bullock είναι κατά την άποψή μου μια εξαιρετική ηθοποιός που μπορεί να παίξει όλα τα είδη της υποκριτής με εξαιρετική δεινότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι το έργο Ασυγχώρητη στο Netflix μου άρεσε.
Δεν δύναμαι να καταλάβω πια, γιατί για να πούμε ένα έργο ωραίο στις μέρες μας, πρέπει η υπόθεση να είναι καταθλιπτική και μυστήρια, να στηρίζεται στην υποκριτική ικανότητα των πρωταγωνιστών, αφήνοντας την ιστορία λίγο παραπίσω. Η Sandra Bullock είναι κατάδικος για τον φόνο ενός σερίφη, που βγαίνει νωρίτερα από τη φυλακή και προσπαθεί να βρει και πάλι το δρόμο προς το φως, αναζητώντας την αδερφή που έχει χάσει.
Η εξέλιξη της υπόθεσης είναι τόσο αργή που κυριολεκτικά δεν σε κρατάει. Είναι μια ιστορία που έχει ενδιαφέρον, θέλεις να μάθεις τι έχει γίνει τελικά και ποια θα είναι η έκβαση αλλά το σενάριο πηγαίνει μέρα προς μέρα, δείχνοντάς μας άσχετες σκηνές που σε μερικά σημεία δεν προχωρούν καν την εξέλιξη της πλοκής.
Η Sandra Bullock επίσης, έχει – δυστυχώς – πειράξει αρκετά τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, με αποτέλεσμα να μην σπάει, στις εκφράσεις έντονων συναισθημάτων. Οι ηθοποιοί που πλαισιώνουν το κάστινγκ της ταινίας ασυγχώρητη, είναι ένας προς έναν υπέροχοι, όμως πηγαίνουν με ένα καράβι δίχως μηχανή που περιμένει το βοριά για να πλεύσει.
Και ο βοριάς δεν έρχεται ποτέ. Αν μπορούσα να πω ότι μου άρεσε κάτι στην υπόθεση, είναι το τελευταίο μισάωρο, όπου πραγματικά εξελίχθηκαν όλα και θα μπορούσαμε άνετα από το δίωρο να κρατήσουμε μόνο αυτό.
Λυπάμαι που ασκώ κακή κριτική μιας και μου αρέσει πολύ τόσο η πρωταγωνίστρια όσο και η σκηνοθετική οπτική, όμως κάποιος θα έπρεπε να προχωρήσει την υπόθεση αρκετά πιο σύντομα. Και επιτέλους, ας καταλάβουμε ότι, δεν χαρακτηρίζεται καλό ένα έργο από το πόσο συγκινητικό, στενάχωρο και σκοτεινό σε υπόθεση είναι.
Υπάρχουν εξίσου αριστουργήματα κωμωδίες ή κοινωνικά με αίσιο τέλος. Αυτά. Netflix, μπορείς και καλύτερα!
