Πιο συγκεκριμένα, η Ιωάννα Πηλιχού προχώρησε σε μια σειρά από ιστορίες όπου περιέγραψε αναλυτικά όλα όσα βίωσε στα παρασκήνια – μα και κατά τη διάρκεια – της παράσταση «Δείπνο με φίλους»
«Και κάπως έτσι σήμερα τελειώσαμε μια από τις πιο δύσκολες παραστάσεις που έχουμε δώσει… Μια παράσταση με απίστευτο θόρυβο, φασαρία, φωνές, παιδιά που έτρεχαν διαρκώς μπροστά μας, ούρλιαζαν, έπαιζαν μουσική στα τηλέφωνά τους, κόσμο που ήρθε με το σκυλί του που γάβγιζε μόνιμα, άλλος θεώρησε ότι πρέπει να περάσει με το ποδήλατό του πάνω από τη σκηνή, άνθρωποι φώναζαν για ησυχία και άλλοι έτρωγαν σουβλάκια, συνάδελφοι έχασαν τα λόγια τους και χάθηκαν εντελώς κατά τη διάρκεια της παράστασης, όλοι μάλλον πάθαμε κρίσεις άγχους και ταχυκαρδία, αλλά το αποκορύφωμα ήταν άλλο» σημειώνει, αρχικά, η Ιωάννα Πηλιχού.
«Τα καμαρίνια που ετοιμαζόμασταν είχαν παράθυρο. Στο γυναικείο καμαρίνι μόνιμα σκαρφάλωναν ανήλικα αγόρια, προσπαθώντας να δουν μέσα. Όταν δεν τους άρεσε που τους είπαμε να κατέβουν, αποφάσισαν να πετάξουν πέτρες και κομμάτια μάρμαρο. Ήμουν τυχερή και αντί για το κεφάλι μου, χτύπησε σε ένα προστατευτικό σίδερο και επέστρεψε στο πλακόστρωτο».
«Και απευθύνομαι στους γονείς που από τη μια είναι σημαντικό να κατανοήσετε και να διδάξετε και τα παιδιά σας ότι το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. και οι ηθοποιοί εργάζονται από αυτά που συμβαίνουν γύρω τους. Είναι άνθρωποι που εκείνη την ώρα ζουν, αναπνέουν, ακούν, αισθάνονται, ταράζονται, αποσυντονίζονται. Δεν είναι σινεμά ή τηλεόραση. Και από την άλλη είναι σημαντικό να διδάξετε στα παιδιά σας τον σεβασμό στον προσωπικό χώρο κάποιου και ότι όταν δεν παίρνουν αυτό που θέλουν η λύση δεν είναι να πετάνε μάρμαρα και να γίνονται βίαια. Η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Είναι πολύ σημαντικό να το διδασκόμαστε από ανήλικοι, και να το σεβόμαστε ως ενήλικοι. Καλό σας βράδυ».
