Ο Ελληνικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας , που έφερε τη γέννηση του σύγχρονου ελληνικού έθνους, είναι γεμάτος αξιομνημόνευτα γεγονότα, τα περισσότερα από αυτά αιματηρές μάχες και απίστευτα κατορθώματα ηρωισμού.
Η πολεμική κραυγή «Ελευθερία ή Θάνατος» αντηχούσε σε όλη την Ελλάδα καθώς ένας σωρός ηρώων πολέμησαν ενάντια στον τεράστιο Στρατό και το Ναυτικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η σπίθα δόθηκε από πεφωτισμένους Έλληνες που ζούσαν κυρίως στην Ευρώπη και τη Ρωσία, διψασμένοι για την αναγέννηση ενός άλλοτε ένδοξου έθνους που είχε σκόπιμα μετατραπεί σε μια χώρα φτωχών, αμόρφωτων μαζών υποταγμένων στους Οθωμανούς ηγεμόνες τους.
1814: Η ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας πυροδοτεί τον Ελληνικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας
Η Φιλική Εταιρεία , ήταν μια μυστική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1814 στην Οδησσό της Ρωσίας (τώρα στην Ουκρανία) με σκοπό την ανατροπή της οθωμανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα και την ίδρυση ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.
Τα μέλη της Εταιρείας ήταν κυρίως μορφωμένοι, νέοι Φαναριώτες Έλληνες από την Κωνσταντινούπολη και τη Ρωσική Αυτοκρατορία, αλλά και Έλληνες πολιτικοί και στρατιωτικοί και εύποροι ακαδημαϊκοί καθώς και αρκετοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί ηγέτες από άλλα έθνη.
13 Μαρτίου 1821: Η Μπουμπουλίνα υψώνει τη σημαία της επανάστασης
Την πρώτη σημαία της επανάστασης ουσιαστικά ύψωσε στο νησί των Σπετσών η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα. Δύο φορές χήρα με επτά παιδιά, ήταν εξαιρετικά εύπορη, έχοντας πολλά πλοία.
Στις 3 Απριλίου οι Σπέτσες επαναστάτησαν κατά της Τουρκοκρατίας και ακολούθησαν τα νησιά Ύδρα και Ψαρά. Ανάμεσά τους τα νησιά είχαν έναν στόλο με περισσότερα από 300 πλοία για χρήση στον πόλεμο. Η Μπουμπουλίνα και ο στόλος της από οκτώ πλοία κατέπλευσαν στο Ναύπλιο και συμμετείχαν στην πολιορκία του εκεί απόρθητου φρουρίου.
Στην επίθεση στη Μονεμβασιά αργότερα, κατάφερε μάλιστα να καταλάβει το φρούριο. Συμμετείχε και στον αποκλεισμό της Πύλου και έφερνε προμήθειες στους επαναστάτες δια θαλάσσης.
17 Μαρτίου 1821: Η Μάνη κηρύσσει τον πόλεμο της ανεξαρτησίας στους Οθωμανούς
Στις 17 Μαρτίου 1821, οι Μανιάτες, απόγονοι των Σπαρτιατών στη χερσόνησο της Μάνης στην Πελοπόννησο, κήρυξαν τον πόλεμο στην Αρεόπολη. Την ίδια μέρα, δύναμη 2.000 Μανιωτών υπό τη διοίκηση του Πέτρου Μαυρομιχάλη προχώρησε στη Μεσσηνιακή πόλη της Καλαμάτας.
Εκεί ένωσαν τις δυνάμεις τους με τα στρατεύματα υπό τη διοίκηση των επαναστατών Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Νικηταρά και Παπαφλέσσα. Η Καλαμάτα έπεσε στα χέρια των Ελλήνων στις 23 Μαρτίου, ενώ στην Αχαΐα η πόλη των Καλαβρύτων πολιορκήθηκε στις 21 Μαρτίου.
25 Μαρτίου 1821: Κηρύσσεται ο Ελληνικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας
Η Ελληνική Επανάσταση κηρύχθηκε στις 25 Μαρτίου 1821 από τον Μητροπολίτη Πατρών Γερμανό, ο οποίος ύψωσε το Επαναστατικό λάβαρο με τον σταυρό του στη Μονή της Αγίας Λαύρας, κοντά στα Καλάβρυτα .
Αν και ορισμένοι ιστορικοί αμφιβάλλουν για την ιστορικότητα αυτού του γεγονότος, η ημερομηνία είναι μέρος της συνείδησης των Ελλήνων ως η επίσημη ημερομηνία της κήρυξης του Πολέμου της Ανεξαρτησίας της Ελλάδας. Λέγεται επίσης ότι τέτοια ήταν η αποφασιστικότητα των παρευρισκομένων, που φώναξαν “Ελευθερία ή Θάνατος”.
23 Απριλίου 1821: Η άγρια δολοφονία του Αθανασίου Διάκου
Ο Αθανάσιος Διάκος, του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Αθανάσιος Γραμματικός, πρωταγωνίστησε στην επανάσταση της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας, θριαμβεύοντας σε πολλές μάχες κατά των Οθωμανών στην περιοχή.
Είχε καταφέρει μάλιστα να καταλάβει τη Λιβαδειά, τη Θήβα και την Αταλάντα χάρη στην οξυδέρκεια και το θάρρος του. Στη Μάχη της Αλαμάνας, ο Διάκος και η ολιγομελή ομάδα του αντιμετώπισαν τον Κιοσέ Μεχμέτ και τον Ομέρ, που είχαν διαταχθεί να καταστείλουν την επανάσταση στη Ρούμελη (όπως ονομαζόταν τότε Στερεά Ελλάδα).
Μετά από μια ηρωική μάχη, ο Διάκος τραυματίστηκε και αιχμαλωτίστηκε. Τότε του ζητήθηκε να απαρνηθεί τη χριστιανική του πίστη και να συνεργαστεί με τους Οθωμανούς αλλά εκείνος αρνήθηκε.
8 Μαΐου 1821: Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς
Μόλις ένα μήνα μετά από αυτό, ο Ομέρ Βρυώνης με τα στρατεύματά του συνέχισε την προέλασή του στη Στερεά Ελλάδα.
Όταν πλησίασαν οι Οθωμανοί, ζήτησαν από τους επαναστατημένους Έλληνες να παραδοθούν, στέλνοντας αγγελιοφόρο να διαπραγματευτεί. Τότε ο Ανδρούτσος άρχισε να πολεμά τους επιτιθέμενους πυροβολώντας τον αγγελιοφόρο.
Οι Οθωμανοί επιτέθηκαν στο Χάνι αλλά απωθήθηκαν με μεγάλη ευκολία. Ο Βρυώνης, βλέποντας τους άνδρες του να πέφτουν από τις ελληνικές σφαίρες, διέταξε κανόνια για να ανατινάξουν το Χάνι.
Πριν όμως φτάσουν τα κανόνια, οι Έλληνες κατάφεραν με κάποιο τρόπο να φύγουν από το Χάνι. Περισσότεροι από 300 Οθωμανοί σκοτώθηκαν και 600 τραυματίστηκαν, ενώ οι Έλληνες έχασαν μόνο έξι πολεμιστές ως αποτέλεσμα της δράσης εκείνης της ημέρας.
13 Μαΐου 1821: Η μάχη στο Βαλτέτσι
Ο Ελληνικός Στρατός υπό τον στρατηγό Θεόδωρο Κολοκοτρώνη άρχισε τότε να πλησιάζει την Τριπολιτσά (σημερινή Τρίπολη), το σημαντικότερο οχυρό των Οθωμανών, που ήταν το κέντρο της εξουσίας τους στον Μοριά της Πελοποννήσου, με τον Κεχαγιά Μπέη να κυβερνά τότε.
Στις 12 Μαΐου, ο Κεχαγιάς Μπέης έφυγε από την Τριπολιτσά με 12.000 άνδρες, κατευθυνόμενος προς την Καλαμάτα για να πάρει πίσω την πόλη από τους Έλληνες. Ο Κολοκοτρώνης ειδοποιήθηκε και επιτέθηκε στους Οθωμανούς — με μόλις 700 άνδρες.
Η μάχη συνεχίστηκε μέχρι το βράδυ χωρίς καμία πλευρά να υποχωρήσει. Τα ξημερώματα της 13ης Μαΐου οι Οθωμανοί εξαπέλυσαν νέα επίθεση. Μετά από 23 ώρες μάχης, ο Κεχαγιάς Μπέης διέταξε υποχώρηση και ο Κολοκοτρώνης τους ανάγκασε να τραπούν σε άτακτη φυγή, ρίχνοντας τα όπλα.
Συνολικά, οι Οθωμανοί είχαν υποστεί 300 νεκρούς και πάνω από 500 τραυματίες, ενώ οι Έλληνες είχαν μόνο δύο θανάτους. Οι Έλληνες, που για πρώτη φορά πολέμησαν οργανωμένα και χρησιμοποιώντας πραγματική στρατηγική, κέρδισαν τότε αυτοπεποίθηση, συνειδητοποιώντας την τακτική τους υπεροχή έναντι των Οθωμανών.
23 Σεπτεμβρίου 1821: Οι Έλληνες καταλαμβάνουν την Τριπολιτσά
Μετά από μήνες πολιορκίας, 15.000 Έλληνες στρατιώτες είχαν περικυκλώσει την Τριπολιτσά, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να καταλάβουν το κύριο οχυρό του εχθρού στον Μοριά.
Στις 23 Σεπτεμβρίου οι δύο πλευρές διαπραγματεύονταν τους όρους για να παραδοθούν οι Οθωμανοί, ενώ τα αλβανικά στρατεύματα που πολέμησαν στο πλευρό των ηγεμόνων ήταν έτοιμα να εγκαταλείψουν την πόλη.
Εξαιτίας της αναταραχής, ο κανονικός πύργος της Ναυπλιακής πύλης της Ναυπλίας έμεινε αφύλαχτος. Το πρωί, πενήντα άνδρες, με δική τους πρωτοβουλία, άρχισαν να σκαρφαλώνουν στον τοίχο στέκοντας ο ένας πάνω από τους ώμους του άλλου. Μόλις μπήκαν, άνοιξαν την πύλη και ύψωσαν την ελληνική σημαία.
Τότε οι Έλληνες άνοιξαν άλλες πύλες και ολόκληρος ο στρατός όρμησε στην πόλη. Η σφαγή που ακολούθησε ήταν φρικτή.
Οι Έλληνες σκότωσαν χιλιάδες Οθωμανούς. Το πραγματικό κέρδος για τους επαναστατημένους Έλληνες ήταν 11.000 όπλα.
1η Ιανουαρίου 1822: Το προσωρινό Σύνταγμα
Αυτή η πρώτη μέρα του χρόνου σηματοδότησε την ημερομηνία κατά την οποία η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου ψήφισε το πρώτο σύνταγμα της Ελληνικής Επανάστασης, περισσότερο γνωστό ως «Προσωρινή Πολιτεία της Ελλάδας». Το προοίμιό του διακηρύσσει την απόφαση του έθνους για «πολιτική παρουσία και ανεξαρτησία».
Το κείμενο επηρεάζεται σαφώς όχι μόνο από τα Γαλλικά Συντάγματα του 1793 και του 1795, αλλά και από την Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, που υπογράφηκε στις 4 Ιουλίου 1776, και το Αμερικανικό Σύνταγμα του 1787.
30 Μαρτίου 1822: Η σφαγή της Χίου
Έλληνες από γειτονικά νησιά είχαν φτάσει στη Χίο και ενθάρρυναν τους Χιώτες να συμμετάσχουν στην εθνική εξέγερση. Αρκετά ελληνικά στρατεύματα από τη Σάμο αποβιβάστηκαν στο νησί και επιτέθηκαν στους Τούρκους στην ακρόπολη.
Ωστόσο, οι Οθωμανοί ηγεμόνες απάντησαν εκδικητικά στη δολοφονία των στρατιωτών και έστειλαν χιλιάδες στρατιώτες που αποβιβάστηκαν στο νησί και σκότωσαν περίπου 42.000 – 52.000 Χιώτες.
Η σφαγή της Χίου προκάλεσε διεθνή οργή και οδήγησε σε αυξανόμενη υποστήριξη για την ελληνική υπόθεση παγκοσμίως.
6 Ιουνίου 1822: Ο Κωνσταντίνος Κανάρης καταστρέφει τουρκική ναυαρχίδα
Στη Χίο, οι ελληνικές δυνάμεις υπό τη διοίκηση του ναύαρχου Κωνσταντίνου Κανάρη κατέστρεψαν τη ναυαρχίδα του Τούρκου ναυάρχου Nasuhzade Ali Pasha (ή Kara-Ali Pasha) ως αντίποινα για τη Σφαγή της Χίου.
Ενώ ο Τούρκος ναύαρχος έκανε γιορτή, ο Κανάρης και οι άνδρες του κατάφεραν να τοποθετήσουν δίπλα του ένα πυρπολικό. Όταν η πυριτιδαποθήκη της ναυαρχίδας έπιασε φωτιά, όλοι οι άνδρες που επέβαιναν σκοτώθηκαν αμέσως στην έκρηξη που προέκυψε.
Οι απώλειες των Οθωμανών ήταν 2.000 άνδρες, μεταξύ των οποίων και αξιωματικοί του ναυτικού και απλοί ναύτες, καθώς και ο ίδιος ο Καρα-Αλί.
26 Ιουλίου 1822: Η μάχη στα Δερβενάκια
Το αποτέλεσμα της νικηφόρας Μάχης στα Δερβενάκια, γνωστή και ως Σφαγή του Δράμαλη, ήταν η καταστροφή σημαντικού μέρους των οθωμανικών δυνάμεων υπό τον στρατηγό Μαχμούτ Πασά Δράμαλη.
Ερχόμενος από τη Δράμα της βόρειας Ελλάδας στην Πελοποννησιακή χερσόνησο με 30.000 άνδρες, ο Δράμαλης ήθελε να πάρει πίσω την πόλη της Τριπολιτσάς. Κατόπιν κατέλαβαν την Κόρινθο και κινήθηκαν προς την Αργολίδα.
Ο Κολοκοτρώνης και οι άνδρες του ήταν τοποθετημένοι σε δύο από τα τέσσερα μικρά ορεινά περάσματα, που ονομάζονται Δερβενάκια, μεταξύ της Κορίνθου και της κοιλάδας του Άργους.
